سطر سطر

           صفحه صفحه

                    فصل فصل

گیسوان من سفید می شوند

به روی گونه تابیدی و رفتی
مرا با عشق سنجیدی و رفتی
تمام هستی ام نیلوفری بود
تو هستی مرا چیدی و رفتی
کنار اتظارت تا سحر گاه
شبی همپای پیچک ها نشستم
تو از راه آمدی با ناز و آن وقت

 تمنای مرا دیدی و رفتی
شبی از عشق تو با پونه گفتم
دل او هم برای قصه ام سوخت
غم انگیزست توشیداییم را
به چشم خویش فهمیدی و رفتی
چه باید کرد این هم سرنوشتی ست
ولی دل رابه چشمت هدیه کردم
سر راهت که می رفتی تو آن را

 به یک پروانه بخشیدی و رفتی
صدایت کردم از ژرفای یک یاس
به لحن آب نمناک باران
نمی دانم شنیدی برنگشتی
و یا این بار نشنیدی و رفتی
نسیم از جاده های دور آمد
نگاهش کردم و چیزی به من نگفت
توو هم در انتظار یک بهانه
از این رفتار رنجیدی و رفتی
عجب دریای غمناکی ست این عشق
ببین با سرنوشت من چها کرد
تو هم این رنجش خاکستری را
میان یاد پیچیدی و رفتی
تمام غصه هایم مقل باران
فضای خاطرم را شستشو داد
و تو به احترام این تلاطم
فقط یک لحظه باریدی و رفت ی
دلم پرسید از پروانه یک شب
چرا عاشق شدی در عجیبی ست
و یادم هست تو یک بار این را
ز یک دیوانه پزسیدی و رفتی
تو را به جان گل سوگند دادم
فقط یک شب نیازم را ببینی
ولی در پاسخ این خواهش من
تو مثل غنچه خندید و رفتی
 دلم گلدان شب بو های رویا ست
پر است از اطلسی های نگاهت
تو مثل یک گل سرخ وفادار
کنار خانه روییدی و رفتی
تمام بغض هایم مثل یک رنج
شکست و قصه ام در کوچه پیچید
ولی تو از صدای این شکستن
به جای غصه ترسیدی و رفتی
 غروب کوچه های بی قراری
حضور روشنی را از تو می خواست
تو یک آن آمدی این روشنی را
بروی کوچه پاشیدی و رفتی
کنار من نشتی تا سپیده
ولی چشمان تو جای دگر بود
و من می دانم آن شب تا سحرگاه
نگارن را پرستیدی و رفتی
نمی دانم چه می گویند گل ها
خدا می داند و نیلوفر و عشق
به من گفتند گل ها تا همیشه
تو از این شهر کوچیدی و رفتی
جنون در امتداد کوچه عشق
مرا تا آسمان با خودش برد
و تو در آخرین بن بست این راه
مرا دیوانه نامیدی و رفتی
شبی گفتی نداری دوست من را
 نمی دانی که من ن شب چه کردم
خوشا بر حال آن چشمی که آن را
به زیبایی پسندیدی و رفتی
هوای آسمان دیده ابریست
پر از تنهایی نمناک هجرت
تو تا بیراهه های بی قراری
دل من را کشانیدی و رفتی
پریشان کردی و شیدا نمودی
تمام جاده های شعر من را
رها کردی شکستی خرد گشتم
تو پایان مرا دیدی و رفتی

                                                 قلب تو دیونه بودش

که تو تاریکی می موندش

داشت می خوند از قصه من

گم شده تو تار و پودش

می شینه یه کنج تاریک

فکرهای سیاه و باریک

میرن و میان میدونن

یه روزی بی من می مونن

تو به من گفتی می مونی

چی شد امشب تو میری

تو به من قول داده بودی

که دستام و بگیری

این دفع این قلب من بود

که دیگه دیونه نیستش

می خواد امشب باز بپوشه لباس سیاه زشتش

ولی انگار یه بهونه

نمیزارم اون بمونه

اون کسی که بود میگفتش

که تا آخر باهام می مونه

**

تو به من گفتی می مونی

چی شد امشب تو میری

تو به من قول داده بودی

دیدی موندم تو اسیری

توی روزگاری که دل واسه ی شکستنه

قیمت طلای دل قد سنگ و آهنه

بین این همه قریبه یه نفر مثل تو میشه

آشنایی که تو قلبم می مونه واسه همیشه

تو نباشی چه کسی من و نوازش میکنه

با صبوری با من دل خسته سازش میکنه

تو نباشی چه کسی من و نوازش میکنه

با صبوری با من دل خسته سازش میکنه

تو نباشی نمی خوام لحظه ای رو سر بکنم

نمی دونم بعد تو من چی رو باور بکنم

نمی تونم نمی تونم که تو رو رها کنم

بعد تو من چه کسی رو عشق من صدا کنم

**

تو نباشی چه کسی من و نوازش میکنه

با صبوری با من دل خسته سازش میکنه

نه دلم تنگ نشده واسه ی دیدنه تو

واسه بوی گل یاس واسه عطر تنه تو

نه دلم تنگ نشده واسه بوسیدن تو

برای وسوسه ی چشم های روشن تو

چرا دل تنگ تو باشم

چرا عکس تو ببوسم

چرا تو خلوت شبها چشم براتو بدوزم

چرا یاد تو بمونم

تویی که نموندی پیشم

میدونم تا آخر عمر من دیگه عاشق نمیشم

***

نه دلم تنگ نشده واسه ی دیدنه تو

واسه بوی گل یاس واسه عطر تنه تو